اين سفارشهاي پدري است که مي رود؛

پدري که مي داند لحظه ها مي گذرند؛مي داند زندگي اش رو به پايان است؛ پدري تسليم نظام روزگار و از دنيا بيزار؛

ساکن خانه هاي گذشتگان که مي داند نوبت اوست که خانه ها را بگذارد و برود.

اين سفارش هاي پدري است به فرزندش و فرزندان، آرزوهاي درازي دارند که به آنها نمي رسند؛ در راهي مي روند که به نابودي مي رسد.

فرزندان انسان، نشانه گاه تير دردها، اسيران روزگار، تيررس رنج ها، بندگان دنيا، معامله گران هيچ و پوچ و برنده هاي رقابت فنا و زوالند.

فرزندان انسان، در بند مرگ، ناگزير از رنج، همدم اندوه، آماج بلا، شکست خورده شهوت و جانشين مردگانند.

قسمتي از وصيت اميرالمؤمنين علي عليه السلام به امام حسن مجتبي عليه السلام پس از بازگشت از جنگ صفين در نامه سي و يکم نهج البلاغه